WAARDERING | WAARDEER ME ALSJEBLIEFT GEWOON ZOALS IK BEN

‘Ik doe dit met name omdat ik je vertrouw hoor Monique’.  Deze opmerking valt me op, maar ik kan zo snel niet verzinnen wat dit met me doet. Ik spreek voordat we starten af dat het gesprek naar verwachting een half uur tot een uur zal innemen en dat we daarna desgewenst kunnen nabespreken. Als mijn vragen niet prettig aanvoelen of als het gesprek niet goed gaat, hebben we beiden de vrijheid om dit aan te geven en een pas op de plaats te maken.

WAARDERING

Wat is je coachvraag of anders gezegd wat brengt je hier?’, start ik ons gesprek. Fleur vertelt me dat zij een paar weken geleden een beoordelingsgesprek heeft gehad. In dit gesprek is zij voldoende beoordeeld, terwijl ze de benen uit haar lijf loopt. Ze voelt de waardering niet of onvoldoende. Desgevraagd heeft ze wel voor akkoord getekend. Een paar terloopse opmerkingen van haar teamleider hebben haar nog meer gedaan dan alleen deze magere beoordeling. Het hele gesprek zit haar niet lekker en ze vraagt zich af waarom.

‘Denk eens terug aan de situatie van het beoordelingsgesprek. Wat bewoog je om voor akkoord te tekenen?’ Even denkt ze na, haar handen bewegen druk als ze zegt dat het eigenlijk niet zo belangrijk is, dat haar man haar ook heeft vertelt dat ze zich niet zo druk moet maken. Ik zie haar gespannen zitten, lief lachend, haar ogen denkend naar rechts gericht. Een korte stilte. Ik wil haar niet onderbreken en wacht rustig af of er nog meer komt.

WAAROM, DAAROM?

‘Ja daarom dus, voegt ze er aan toe, ik maak me er druk over en eigenlijk is dat niet nodig. Toch zit het me niet lekker. En eerlijk gezegd doe ik wel vaker dingen waarvan ik me afvraag waarom ik ze doe. Ik los even een klusje op voor een collega, terwijl hij dat zelf ook zou kunnen. Dat gebeurt niet eenmaal, nee, dat is eerlijk gezegd een normaal patroon geworden. En het vervelende is dat dat extra werk niet wordt gezien door mijn leidinggevende. Dus die waardering is er niet. Terwijl de organisatie en mijn collega’s laaiend enthousiast zijn over mijn werk. “Vraag Fleur wat en ze lost het op, en snel ook’, zeggen ze dan’.  En, denkend, nu ze zo in de situatie zit komt ze helemaal in de voorbeelden, ‘ik doe dit in de privé sfeer ook; voor iedereen klaar staan. Ik ben hier eigenlijk wel klaar mee.‘

Ze kijkt me wat hopeloos en tegelijkertijd verwachtingsvol aan. Direct in mijn ogen. Ik voel met haar mee, en tegelijkertijd houd ik gevoelsmatig afstand. Ik ben niet Fleur.

‘En waarom doe je dat dan, vraag ik haar?’. ‘Ja dat is waarom ik naar je toe kom!’, zegt ze uitdagend lachend. ‘Dat weet ik nou net niet’.

NIET DENKEN

Ik weet even niet hoe verder. Het denken aan de theorie blokkeert me even. ‘Niet denken’, spreek ik mezelf toe. De korte stilte brengt me terug naar het gesprek, ik kijk naar Fleur en vraag haar nogmaals waarom ze toegeeft op momenten dat zij dat eigenlijk niet wil. Ik geef haar de suggestie haar ogen even te sluiten, zodat ze dichter bij de situatie kan komen. Even, heel even sluit ze haar ogen, denkt weer na, haar ogen zoeken. ‘Ik wil graag gewaardeerd worden, ja, En nu ik verder denk, ja,  dat wil ik graag. Vroeger was dat ook thuis. Ik wist als meisje me altijd zo te gedragen dat ik niet de wind van voren kreeg van mijn moeder. Op gezette tijden was ze knap venijnig en dat kon ze ook uiten. Ik wilde haar dan tevreden stellen. En eerlijk gezegd doe ik dat nu nog. Met name mijn moeder’. De gedachtes aan thuis, haar broers en moeder maken haar verdrietig.

Ik vertel Fleur dat we allemaal als kind minder leuke ervaringen hebben gehad. En dat we hierop als kind het besluit hebben genomen om ons gedrag aan te passen. Dit gedrag probeert de minder leuke ervaring acceptabel te maken. Dat gedrag, dat vaak als vanzelf optreedt na een soortgelijke minder leuke ervaring in de huidige tijd, hoeft echter nu niet meer effectief te zijn. Sterker nog, dit gedrag kan zelfs een blokkade vormen voor verder ontwikkeling. Het is hier de vraag welke ervaring en welk gedrag Fleur in de weg zitten.

VERSCHILLENDE SITUATIES, VERSCHILLENDE ROLLEN

In welke situatie voel je je vrolijk en gewaardeerd? De vraag komt als vanzelf in me op. En onmiddellijk klaart haar gezicht op, haar ogen hebben een ondeugende lach als ze vertelt; ‘Oh, dat is wanneer ik bij mijn vriendinnen ben, die waarderen me gewoon zoals ik ben’. Stilte na haar woorden. Fleur hoort wat ze zelf zegt.

Ik zie de verschillende situaties voor me en vind in de kamer 2 kandelaars om de verschillende situaties mee te verankeren. De ene kandelaar staat voor de situaties waarin Fleur alles doet om gewaardeerd te worden en de andere kandelaar voor Fleur die is wie ze is. De eerste kandelaar plaatst ze in een verre hoek achter een stoel. Wanneer ze daar bij staat verandert haar gezicht: strak en gespannen. Ze blijft er bij staan maar vindt het eigenlijk maar niets. ‘He, wat sta ik hier nou bij die kandelaar?’ Ik vraag haar vervolgens bij de ‘vriendinnenkandelaar’ te gaan staan. En dat voelt goed! Brede lach weer, en die ogen!

ZIJN WIE JE BENT

Welke kandelaar kies je, welk gedrag kies je als je morgen naar kantoor gaat? ‘Ja, deze kandelaar natuurlijk. Ik ga proberen te zijn wie ik ben, en eerst te bedenken of en waarom ik inga op een vraag van een ander’.

Fleur kijkt een beetje verbaasd bij deze constatering. Wenkbrauwen omhoog. ‘En ik houd deze 2 kandelaars in gedachten om me hierbij te helpen’.

En ik? Ik kijk toe en zie wat er gebeurt. Verbaasd. Om wat hier allemaal plaats vindt. En tegelijkertijd ben ik dankbaar voor wat Fleur mij leert: ook ik zit in een bepaalde relatie met mijn moeder met oude besluiten en oud gedrag. Ook ik kan deze heroverwegen.

Februari 2021

_____________________________________________________________________

RUST IN MIJN HOOFD

Dat is wat ik wil bereiken. Antwoordde Amber op mijn vraag over wat ze met dit coachingstraject wilde bereiken. Mezelf weer heruitvinden. Ik weet wel wat ik kan, maar ik blijf hierin vastzitten.

‘Tja, ik weet het eigenlijk niet. Ik heb het zo druk…’’en een uitgebreid verslag volgt van haar vele werkzaamheden die aangeven hoe druk Amber is. Druk. Letterlijk en figuurlijk.

Help, wat moet ik hiermee, is mijn eerste gedachte? Zo’n vage vraag voor een coachingstraject, is dit wel zinvol?

Deze dame is supertrots op haar werk en antwoordt stug. Stug ja, de eerste gesprekken houdt ze me op afstand. Onze gesprekken vinden online plaats en dan is het nog makkelijker om afstand te houden, bedenk ik me.

Hoewel, is hier ook niet sprake van weerstand en verlangen? Weerstand tegen toenadering, jezelf te laten zien en tegelijkertijd ook het verlangen gezien te worden?

Ik luister en plots is daar de opening in ons gesprek. Amber vertelt over haar werk en de druk die dit geeft, ook in combinatie met haar drukke sociale leven. Wekelijks spreken we elkaar.

Rust in mijn hoofd,

Dat is wat ik veel meer heb, antwoordt Amber vanmorgen op mijn vraag wat ze met dit coachingstraject heeft bereikt. Ik ben minder flexibel richting anderen, omdat ik mezelf meer op de voorgrond zet. Ik wandel zo mogelijk iedere dag, rekening houdend met mijn lichamelijke beperkingen. Ik heb meer rust  en ben niet meer zo onzeker over mijn kunnen. Ik hoef niet meer zo te bewijzen wat ik kan. 

September 2021